Που καταλήξαμε ιστορικά?

Ιστορικά και στην εξέλιξη των κοινωνιών, στην ανάγκη να κάνουν ένα σύστημα που να διευκολύνει τη ζωή τους, έφτασαν αρχικά να κάνουν ανταλλαγές και στη συνέχεια ήταν θέμα χρόνου να ανακαλυφθεί το νόμισμα. Στο σημείο αυτό θα δώσουμε το στίγμα, ότι δηλαδή το σύστημα ανταλλαγής του καπιταλισμού και του κομμουνισμού είναι το ίδιο σύστημα. Όλα βασίζονται στο “πάρε-δώσε”.
Στον Καπιταλισμό υποτίθεται ότι το χρήμα το έχει όλος ο κόσμος σε μία ελεύθερη χρήση, γιατί στην ουσία το χρήμα το ελέγχουν ορισμένα άτομα, δηλαδή αυτοί που έχουν την χρηματική εξουσία και ελέγχουν το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, και με τους διορισμένους πολιτικούς κάνουν τη δουλειά τους δίνοντας την εντύπωση στον κόσμο ότι όλα πορεύονται δημοκρατικά.
Στο Κομμουνιστικό δε σύστημα, το χρήμα το έχει το κράτος. Συμπέρασμα είναι ότι τα σημερινό σύστημα εκμεταλλεύεται την υπεραξία του μεροκάματου και προσπαθούν να δώσουν λύσεις βασιζόμενοι στην υποτίμηση ή υπερτίμηση των καταναλωτικών αγαθών με πλασματικές δικαιολογίες και προσπαθώντας πάντα το κέρδος να πηγαίνει σ’ αυτούς που έχουν την πολιτική και χρηματική εξουσία. Και επειδή ο άνθρωπος είναι αχόρταγος και επικίνδυνος όταν πρόκειται για το συμφέρον του, από δω και πέρα τα πράγματα θα πηγαίνουν προς το χειρότερο. Το βλέπουμε εξάλλου, στη σημερινή κρίση του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος που καταρρέει. Αυτό γίνεται γιατί αυτοί που έχουν την πολιτική και χρηματική εξουσία δεν διανοούνται να δώσουν στους λαούς τίποτα από τα υπερκέρδη.
Βλέπουμε πού κατάντησε ο άνθρωπος με τη λογική τους: ανεργία, ανασφάλεια, κατάρρευση του ασφαλιστικού κ.α. Από την άλλη βλέπουμε έναν πλανήτη να πεθαίνει και να είστε σίγουροι ότι, αν συνεχίσει να κυβερνάται ο κόσμος από αυτά τα συστήματα, μαθηματικά σε λίγα χρόνια ο πλανήτης θα πεθάνει κυριολεκτικά. Αυτό το βλέπει ο καθένας. Παραδείγματα μπορούμε να δώσουμε πολλά, αλλά για να γίνουν κατανοητά αυτά που θέλουμε να πούμε, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε απλά γιατί τα πράγματα, είναι απλά. Τα δύσκολα είναι γι’ αυτούς που θέλουν να διαιωνίζουν το σύστημα και να εκμεταλλεύονται τους λαούς. Εάν ήθελαν να δώσουν λύσεις, ακόμη και με το σημερινό σύστημα του χρήματος, θα το έκαναν, όμως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Γιατί αυτός που έχει, θέλει να τα κάνει περισσότερα. Είναι η θεωρία του κέρδους. Και βλέπουμε ανθρώπους να έχουν δουλειά και το σύστημα να τους υποχρεώνει και δουλεύουν 10 ή 12 ώρες, σε πολλές περιπτώσεις να μην πληρώνονται υπερωρίες και το χειρότερο είναι ο εκβιασμός: “αυτές τις ώρες θα τις δουλέψεις γιατί αν είσαι λουφαδόρος θα μείνεις άνεργος”.
Το σύστημα δουλεύει ψυχρά και ξεδιάντροπα. Και ρωτάμε: “Πότε θα ζήσει αυτός ο άνθρωπος; Όταν ξυπνάει στις 6 και σχολάει στις 6 και στις περισσότερες περιπτώσεις θέλει για να πάει στο σπίτι του μία ώρα τουλάχιστον. Πού είναι η ζωή αυτού του ανθρώπου;”
Άλλη περίπτωση είναι του ανέργου. Εδώ τι να πει κανείς; Βλέπουμε τους υποκριτές πολιτικούς και τα παπαγαλάκια να μας βεβαιώνουν συνέχεια ότι η ανεργία μειώθηκε και το μέλημα κάθε κυβέρνησης είναι τάχαμου να εξαλείψουν την ανεργία. Η ανεργία, από τότε που κυβερνάει αυτό το σύστημα, δεν λύθηκε, θα λυθεί τώρα; Και πώς να λυθεί; το πρόβλημα της ανεργίας, που εντελώς ξεδιάντροπα βγαίνουν Ευρωπαϊκή Ένωση και τα παπαγαλάκια της κάθε κυβέρνησης και σου λένε, ότι, για να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα, πρέπει οι συντάξεις να μειωθούν, αλλά και ο ασφαλισμένος πρέπει να πάρει σύνταξη στα 70. Ποιος θα ζήσει μέχρι τα 70 για να πάρει σύνταξη;
Αλλά για να επανέλθουμε στο πρόβλημα της ανεργίας, όταν ο άνθρωπος δουλεύει μέχρι τα 70, πότε θα “πιάσει’” δουλειά ο νέος στη θέση του μεγαλύτερου; Ποιόν κοροϊδεύουν; Με τη λογική αυτή η ανεργία θα μεγαλώνει. Το βλέπουμε καθημερινά.
Προγράμματα Stage, τετράωρη εργασία, μισθοί πείνας 600-700 ?, τί να πει κανείς; Και βλέπουμε μία κοινωνία ταπεινωμένη που βρίσκεται σε αδιέξοδο και προσπαθεί απεγνωσμένα βλέποντας στις ειδήσεις στα κανάλια μήπως κάποιος ηγέτης, κάποιος Ηρακλής ή Γιανκούλας θα δώσει λύσεις.
Η λύση βέβαια θα έρθει όταν πάρει ο καθένας την τύχη στα χέρια του και όταν αποτινάξει το παρελθόν του, το δικό του και το οικογενειακό. Γιατί οι περισσότεροι ψηφίζουν οικογενειακά. Αυτό το κατάφερε το σύστημα πολύ καλά. Παρόλα αυτά ελπίδα υπάρχει και ευχόμαστε να είναι οι παρακάτω σκέψεις η αρχή για να ξαναγεννηθεί ο κόσμος και να σωθεί ο πλανήτης. Για μας, σωτηρία του ανθρώπου είναι και σωτηρία του πλανήτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου